วิธีการรับรู้อาการของโรคอ่อนเพลียเรื้อรัง?

อย่าประมาทโรคต่างๆที่อาจเกิดขึ้นกับภูมิหลังของความเมื่อยล้าโดยพิจารณาถึงความเกียจคร้านในรูปลักษณ์หรือการเขียนรายงานเหล่านี้เป็นคำบอกเล่าเกี่ยวกับฤดูกาล

ตัวอย่างเช่นอาการของเรื้อรังความเมื่อยล้า (CFS) บ่งชี้ถึงโรคที่ร้ายแรงพอที่ควรได้รับการรักษาทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงโรคร้ายแรงมากขึ้น ในฐานะที่เป็นการวินิจฉัยแยกเฉพาะ CFS ได้รับการเลี้ยงดูเป็นครั้งแรกในปี 2531 แต่จำนวนผู้ป่วยโรคนี้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ควรสังเกตทันทีว่ากลุ่มอาการของความเมื่อยล้าเรื้อรังการป้องกันซึ่งควรจะดำเนินการภายใต้การดูแลของแพทย์ไม่ได้ทั้งหมดโดยทั่วไปและการเกิดโรคของมันไม่ชัดเจนมากสำหรับแพทย์ การวินิจฉัยโรค CFS ทำได้โดยสมบูรณ์ผ่านการศึกษาทางคลินิกและเพื่อที่จะระบุอาการเจ็บป่วยนี้ได้อย่างชัดเจนในคนเราควรพบอาการอย่างใดอย่างหนึ่งที่ออกเสียงและอย่างน้อยหกข้อไม่แสดงออกมาชัดเจนเกินไป

ในหลักการถ้าเราพูดถึงอาการของโรคความเมื่อยล้าเรื้อรังแล้วแรกของทั้งหมดมาเพื่อทราบความรู้สึกของความเมื่อยล้าและความไม่แยแส อย่างไรก็ตามด้วยความเหน็ดเหนื่อยนี้ไม่ได้หายไปแม้หลังจากที่มีจำนวนที่เหลือของการพักผ่อนหรือหลังจากกิจกรรมมอเตอร์ลดลงอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง

ในภาษาง่ายๆ - คนที่พักผ่อน,แต่รู้สึกเหนื่อยมากแม้หลังจากที่เห็นได้ชัดจำนวนของเวลา แต่อย่าลืมเกี่ยวกับสัญญาณเล็ก ๆ ซึ่งอยู่ในความรู้สึกไม่สบายของกล้ามเนื้อบางอย่างความรู้สึกเจ็บปวดในบริเวณต่อมน้ำเหลือง (และในบางกรณีอาจมีไข้และอุณหภูมิเพิ่มขึ้น) แน่นอนว่าการสนับสนุนเพิ่มเติมอาจเป็นภาวะซึมเศร้าและการลดลงของคุณภาพของหน่วยความจำ

อาการบางอย่างของอาการอ่อนเพลียเรื้อรังอาจมีลักษณะคล้ายกับการติดเชื้อที่หนาวเย็นเมื่อมีอาการปวดคอและต่อมน้ำเหลืองอาการของโรคกล่องเสียงอักเสบเวียนศีรษะความวิตกกังวลหนาวสั่นและอาการปวดที่ไม่คาดคิดในหน้าอกของตัวละครที่มีเสียงดัง

แต่เนื่องจากปรากฏการณ์ดังกล่าวบางครั้งเกิดขึ้นการวินิจฉัยการวินิจฉัยที่ผิดพลาดซึ่งนำไปสู่ภาวะเลวลงของผู้ป่วยเท่านั้น แต่ที่นี่หนึ่งควรให้ความสนใจกับความจริงที่ว่าอาการดังกล่าวของอาการอ่อนเพลียเรื้อรังจะไม่หายไปเมื่อพวกเขาพยายามที่จะรักษาพวกเขาด้วยยาต้านไวรัส ดังนั้นนี่เป็นสัญญาณแรกที่คิดเกี่ยวกับธรรมชาติของรูปลักษณ์ของพวกเขาและเพื่อค้นหาสาเหตุของสถานะที่ผิดปกติของบุคคล

การพูดเกี่ยวกับการรักษาโรคนี้ก็คือทันทีเพื่อเตือนว่าหมอกำลังยุ่งอยู่กับมันด้วยการล่าสัตว์น้อยและคนงานบางคนของแพทย์และที่ทั้งหมดไม่ได้พิจารณาสำหรับการเจ็บป่วย อย่างไรก็ตามนักประสาทวิทยา ENT และนักบำบัดโรคต้องตรวจสอบผู้ป่วยในกรณีที่สงสัยว่ามีการวินิจฉัยดังกล่าว มีชุดของมาตรการบางอย่างโดยที่อาการอ่อนเพลียเรื้อรังจะหายได้ การรักษาด้วยการเยียวยาพื้นบ้านอาจมีประสิทธิภาพมากกว่าการใช้ยาจิตเวช

</ p>>